DFP
DFP (ang. Design for Patentability) to metodyka, która łączy tworzenie innowacyjnych rozwiązań technicznych z umiejętnym zarządzaniem własnością intelektualną. Jej celem jest projektowanie produktów i procesów w taki sposób, aby już na etapie koncepcji spełniały kryteria patentowalności. Dzięki temu możliwe jest uzyskanie mocnej ochrony patentowej i realnej przewagi konkurencyjnej. W klasycznym podejściu patentowanie odbywa się „po fakcie” – po zakończeniu prac inżynierskich prawnicy IP sprawdzają, czy da się chronić gotowy produkt. Często okazuje się, że nie spełnia on wymagań, a jego modyfikacja jest niemożliwa lub nieopłacalna. DFP rozwiązuje ten problem, łącząc proces projektowania z wymaganiami prawa patentowego od samego początku. DFP najlepiej sprawdza się przy tworzeniu nowych produktów lub procesów, które mają być silnie chronione patentowo, w projektach, gdzie trzeba ominąć istniejące patenty konkurencji (tzw. freedom to operate), w działaniach mających na celu wzmocnienie istniejącego portfolio patentowego, przy identyfikacji białych plam w obszarze technologicznym, czyli miejsc gotowych do opatentowania. DFP zwiększa szansę na zdobycie wartościowych i trwałych patentów, a także umożliwia skuteczne wykorzystanie IP jako narzędzia biznesowego. DFP łączy w sobie narzędzia inżynierskie i prawne – część z nich pochodzi z TRIZ czy Value Engineering, inne opracowano specjalnie z myślą o patentowaniu. W odróżnieniu od typowych metod innowacyjnych, DFP nie skupia się tylko na innowacyjności, ale na innowacyjności możliwej do opatentowania. Metodyka zapewnia projektowanie, które automatycznie uwzględnia wymogi patentowe, możliwość obejścia konkurencyjnych patentów i zdobycia swobody działania, narzędzia do budowy tzw. firewalli patentowych, wzmacniających pozycję firmy, a także praktyczne rezultaty – setki rozwiązań opracowanych z wykorzystaniem DFP zostało opatentowanych na całym świecie.